Ik (Judith) moet eerlijk bekennen, toen ik in mei die dahlia knollen plantte, had ik stiekem al verwacht dat ze in juli en augustus hun beste tijd zouden hebben. Net als de meeste andere bloemen in mijn tuin. Maar nu, midden oktober, sta ik verbaasd naar buiten te kijken. De rest van mijn tuin ziet er nogal treurig uit - de cosmos hangen er slap bij, de zonnebloemen hebben hun hoofdjes laten zakken, en de meeste planten hebben al lang hun mooiste tijd gehad.

Maar daar staan ze dan, mijn dahlia's, alsof ze net wakker zijn geworden. Hun bloemen zijn voller dan ooit, hun kleuren intenser. Het is bijna alsof ze hebben gewacht tot alle andere bloemen het podium verlaten hebben om zelf te kunnen schitteren.

Gisteren liep ik met een schaar door de tuin en vulde keer op keer mijn armen met deze prachtige bloemen. De witte 'My Love' dahlia's zijn zo vol en rond dat ze bijna niet echt lijken. En dat terwijl ik er in de zomer nog aan twijfelde of ze wel iets zouden worden.

Het grappige is dat ik nu pas begrijp waarom dahlia's zo geliefd zijn bij ervaren tuiniers. Ze vragen om geduld. Waar ik in juli nog stond te wachten op resultaat, komen ze nu pas echt tot leven. De koelere nachten lijken hen juist aan te sporen tot nog meer bloei.

Elke ochtend loop ik nu als eerste naar buiten om te kijken welke nieuwe knoppen er open zijn gegaan. Het voelt een beetje als een dagelijkse verrassing in een verder slapende tuin. En het mooie is: ze houden het lang vol in de vaas. Waar de meeste zomerbloemen al na een paar dagen hun blaadjes laten vallen, staan deze dahlia's nog steeds fris op mijn keukentafel.

Volgend jaar ga ik er nog meer planten. Nu ik weet dat ze hun grote moment bewaren voor het einde van het seizoen, kan ik er met meer vertrouwen naartoe werken. Soms is het beste inderdaad voor het laatst bewaard.